Als Ondernemend Veghel komen we graag bij Veghelse ondernemers over de vloer. Deze keer namen we dat heel letterlijk en gingen we op bezoek bij twee mooie Veghelse vloerenbedrijven: Biggelaar Vloeren en de Brugmans Groep.
‘Ik kan soms een beetje druk zijn’, verontschuldigt Walther Brugmans zich bij aanvang van het gesprek. Daar is geen woord aan gelogen: de 57-jarige ondernemer is een spraakwaterval.
Tom van den Biggelaar (37) is – gelukkig – iets rustiger. Waardoor er zich alsnog een uitgebalanceerd gesprek ontspint, met diepgang, over Veghel, over vloeren en over het ondernemerschap.
‘98% van het bedrijf is veranderd’
Biggelaar Vloeren is de oudste van de twee. Opgericht in 1959. Door opa Biggelaar, die op zijn fiets plankenvloeren ging leggen bij de mensen thuis. Tom is de derde generatie. “Op mijn 14e ging ik al wel eens mee om een vloertje te leggen. Maar nee, het is me nooit opgelegd of gevraagd om mee in het bedrijf te stappen. Dat is mijn eigen keuze geweest. Ik had bouwkunde gedaan en stond voor de keuze om hbo te gaan doen of om te gaan werken. Ik wist het niet, besloot alvast een paar maanden thuis te gaan werken en … ben daar nooit meer mee gestopt.”
Ooit begonnen als parketteur is Biggelaar Vloeren inmiddels breed actief in vloerbedekkingen. Vandaar ook de naamswijziging eerder dit jaar: van Biggelaar Parket naar Biggelaar Vloeren. Tom: “Zes jaar geleden ben ik toegetreden tot de directie. Ik denk dat intussen 98% van het bedrijf is veranderd, van de inrichting van de showroom tot en met ons aanbod aan producten. En ja, ook de producten zelf: veel van onze houtenvloeren bijvoorbeeld hebben een extra beschermlaagje, wat ze veel vriendelijker in het onderhoud maakt. We proberen continu in beweging te zijn.”
Familiale sfeer
Walthers verhaal is heel anders. Vader Theo was het bedrijf in 1968 in Keldonk gestart. Liefst had hij gezien dat al zijn vier kinderen met hun partners mee in het bedrijf waren gaan werken. Walther, de jongste van de vier, werd de enige. Daar heeft hij achteraf nooit spijt van gehad. Dit was aanvankelijk de wereld van zijn vader. Het werd al snel ook die van hem. Toen zijn vader stierf, werkten er zo’n 15 vloerenleggers, nu heeft het bedrijf elke dag minimaal honderd man aan het werk.
Een familiebedrijf. “Mijn vader noemde alle collega’s altijd ‘zijn jongens’. Hij was één met hen. Die familiale sfeer heb ik altijd proberen vast te houden. Tegelijkertijd is er natuurlijk veel veranderd. Vroeger deden we alleen cementdekvloeren, intussen doen we de complete vloer: dekvloer, ondervloer én afwerking. Eigenlijk hebben we allemaal kleine bedrijfjes in één groot bedrijf. Dat is ontstaan toen wij in dit pand trokken: dat was zo groot dat we er iets bij zijn gaan doen.”
Brugmans Vloeren werd de Brugmans Groep. Die werkt met name voor aannemers. Vaak grote projecten. “We besteden zelden werk uit. Doen alles zelf, in eigen beheer. Mogen we bijvoorbeeld een schoolgebouw doen, dan leggen wij eerst de betonvloer, daarna het linoleum in de gangen, de pvc in de kantine en het tapijt in de directiekamer. Klanten vinden het fijn dat ze met één partij en dus één aanspreekpunt te maken hebben voor de hele vloer. Dat klinkt logisch. Toch zijn we daar redelijk uniek in.”
‘Voelt als thuiskomen’
Het gesprek gaat over de krasbestendigheid van een cementdekvloer, over de veranderingen in de bouw zelf en de consequenties daarvan voor hen en over hoe klanten hen weten te vinden. De Brugmans Groep werkt veel voor vaste aannemers, Biggelaar Vloeren voor telkens nieuwe klanten. Na meer dan 60 jaar heeft het bedrijf een naam opgebouwd. Maar als je op de plek zit waar ze nu zitten, aan de N279 afslag Veghel, hoef je verder geen reclame te maken, toch? Tom lacht: “Mensen zeggen me wel eens dat als ze onze zuil zien dat het als thuiskomen voelt, hahaha …”
Het werk houdt hen allebei bezig. “Altijd”, zegt Tom. “Als ik op vakantie een kerkje binnenloop, kijk ik als eerste naar de vloer …”
De werkweken zijn lang. De werkdagen ook. Dat heeft er bij Tom mee te maken dat het druk is in het werk en dat hij er graag nog een paar vloerenleggers bij zou hebben. Het zit ook in de aard van het beestje: “Ik moet bezig zijn.”
Bij Walther is dat mede het gevolg van de focus om als bedrijf alles te willen doen: “Als het gaat om de vloer, trekken wij alle verantwoordelijkheid naar ons toe. Is er een klacht, dan komt die bij ons terecht en lossen wij die op. Ondernemen is vooral het managen van risico’s geworden. Intussen kan ik daar prima mee omgaan. Maar heel eerlijk: mijn twee zonen werken mee in het bedrijf. Dat is, net als bij Tom, hun eigen keuze geweest. Toch heb ik al wel eens tegen mijn vrouw gezegd dat ik hen die zorgen van een eigen bedrijf graag had willen besparen …”
‘Dat is dom’
Beide ondernemers wonen en leven in Veghel. Beide zijn lid van Ondernemend Veghel. Toch laten ze er zelden van zich zien of horen. “Dat is dom”, zegt Walther. “Mag je gerust zo opschrijven. Als ik ergens bij ga, dan wil ik me er eigenlijk ook voor inzetten. Dat maak ik niet waar. Terwijl ik het wel degelijk interessant vind om bij andere ondernemers over de vloer te komen.”
Tom leest mee, door de berichten in zijn e-mail, maar leeft niet mee. Zo geeft ook hij eerlijk toe. “Ik weet dat het een vreselijk smoesje is, maar ik gooi het toch op tijdgebrek …”
Heerlijk interview. Geen vraag hoeven te stellen. Walther nam al pratend de regie en liet die niet meer los. Met een mooi slotakkoord aan het gesprek. Want ze zijn in min of meer dezelfde wereld actief, zitten hemelsbreed maar een paar honderd meter van elkaar af en toch kenden ze elkaar niet. Walther: “We zullen snel weer eens een kop koffie doen …”
